Հրաչ Բայադյանը ուրիշների սահմանած հայկականությունը հարցականի տակ դնելու անհրաժեշտության մասին. ինչպե՞ս կազմաքանդենք և քննադատենք հպատակության դիսկուրսը՝ տեքստերի, գեղանկարչության, երաժշտության, պատմագրության մեջ, ինչպե՞ս և ինչու՞ դուրս բերենք գաղութարարության կոնկրետ դրսևորումները:
Ինչպե՞ս կարող է հոգեբանական հետազոտությունը օգնել հասկանալու սոցիալական շարժումները մեր հասարակությունում։ Կարելի է ուսումնասիրել շարժումը, դրա մասնակիցներին, կամ ուղղակի՝ (չ)շարժումը, (չ)մասնակիցներին։ Բայց ավելի հետաքրքիր է այն, ինչ տեղի է
ունենում սահմանին։ Ինչպե՞ս են հարաբերվում կամ չհարաբերվում մասնակցողն ու չմասնակցողը,
ինչ-որ բան կարծողն ու չկարծողը։
Ինչու՞ խոսել նեոգաղութատիրության և ետգաղութատիրության թեմաների մասին.
Ինչպե՞ս է լինում, որ քաղաքականապես անկախություն ստացած երկրները կարճ ժամանակ անց իրենց դարձյալ տեսնում են նախկին տերերի, կամ էլ նոր գերտերությունների ազդեցության տակ: Ուրեմն ապագաղութացումը այնքան էլ արդյունավետ չի եղել, կամ արդյունքները չեն համապատասխանել ակնկալիքներին:
Ֆեմինիզմի զարգացման պատմության, տեղական համատեքստի հետ դրա կապի, հայրիշխանության ու մայրիշխանության առնչությունների և այլ կարևոր հարցերի մասին խոսում է Լարա Ահարոնյանը:
Մտածե՞լ ենք արդյոք, թե ինչ առանցքների ներքո կարող ենք դիտարկել մեր հասարակությունը։ Ավելի շատ ռացիոնա՞լ, թե՞ իռացիոնալ, ինդիվիդուալիստակա՞ն, թե՞ կոլեկտիվիստական է մեր խմբային վարքը։ Ինչպե՞ս են հարաբերվում ավանդականությունն ու կոնսերվատիվությունը, ձևն ու բովանդակությունը։ Ի վերջո, ի՞նչ կարող է տալ հոգեբանությունը՝ հասկանալու հասարակական գործընթացներն ու երևույթները։