Հոդվածն անդրադառնում է հայաստանյան քաղաքացիական հասարակության մարտահրավերներին և զարգացումներին հեղափոխությունից և Ղարաբաղյան երկրորդ պատերազմից հետո՝ կենտրոնանալով այն հետազոտական հարցի շուրջ, թե արդյոք ստեղծված պայմաններում քաղաքացիական հասարակությունն ունի բավարար ներուժ հանրային ոլորտի խթանման համար՝ ի նպաստ սոցիալական փոփոխությունների, սոցիալական արդարության և ժողովրդավարության ռադիկալացման։ Հիմնվելով հինգ խմբային քննարկումների վրա՝ մենք ուսումնասիրել ենք, թե ինչ կարողություն և ինչ սահմանափակումներ ունի քաղաքացիական հասարակությունը՝ հաղթահարելու հանրային ապատիան, վերականգնելու խզված կապերը հասարակության հետ և ձևավորելու նոր մասնակցային ու քաղաքական ձևաչափեր՝ հատկապես 2026 թվականի խորհրդարանական ընտրությունների համատեքստում։
Հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ։
