Քաղաքական մտքի գոյության գերագույն նպատակներից մեկը աշխարհն է՛լ ավելի լավը դարձնելու փնտրտուքն է՝ լավագույն աշխարհի լավագույն մոդելը գտնելը, իսկ մոդելն այդ կարող է լավը համարվել, եթե այն, ի թիվս այլ գերակայությունների, նաև գտել է պատերազմը կանխելու և աշխարհը խաղաղավետ դարձնելու բանալին: Մտածել պատերազմի և խաղաղության շուրջ նշանակում է՝ մտածել պատերազմի կանխման և խաղաղության հաստատման շուրջ, հասկանալ, թե որտեղ է պետք փնտրել ու վերացնել պատերազմի պատճառները՝ մարդո՞ւ, ներպետական կառավարման համակարգի՞, թե՞ միջազգային համակարգի մեջ:
«Պատերազմի և խաղաղության տեսությունները քաղարդիության նախաշեմին» վերտառությամբ բանախոսության ընթացքում Դավիթ Իսաջանյանն անդրադարձավ այս հարցի քննությանը՝ սկսելով 1600-ականներից ու ներկայացնելով Թոմաս Հոբսի, Դեյվիդ Հյումի, Ժան-Ժակ Ռուսոյի, Ալեքսիս դը Տոկվիլի տեսաբանությունը, եզրաբանությունը, մեթոդաբանությունն ու նորմատիվ հարացույցները:
